Recenzja Sniper Elite: Resistance — nowa twarz, ta sama stara gra

Nie zmienia się zwycięskiej drużyny, prawda? Przynajmniej tak to się mówi. Chociaż zwycięska drużyna w przypadku gier Sniper Elite wcale nie jest zwycięską drużyną. Dlaczego o tym wspominam, możesz się zastanawiać? Mam nadzieję, że w nadchodzących zdaniach udzielę pełnej odpowiedzi na to pytanie.

Od czasu wydania pierwszej gry Sniper Elite w 2005 roku, seria niezachwianie trzyma się jednej formuły, z niewielkimi lub żadnymi odstępstwami na przestrzeni lat. Grając w Sniper Elite: Resistance, nie mogłem powstrzymać się od zastanowienia: czy programiści z Rebellion Developments naprawdę wierzą, że takie podejście jest nadal zwycięską formułą?

To nie tak, że już niezliczoną ilość razy wcieliliśmy się w rolę snajpera, poruszając się po liniowych poziomach i strzelając do nazistów z karabinu snajperskiego, a wszystko to za pomocą kultowej kamery rentgenowskiej w zwolnionym tempie. Nie zrozumcie mnie źle – nie mam nic przeciwko trzymaniu się sprawdzonej formuły – ale po tak długiej serii oczekuję przynajmniej świeżych pomysłów.

A przez świeże pomysły mam na myśli dodanie czegoś nowego, czegoś innego, ale nie; wszystko, co spotkałeś w Sniper Elite V2, Sniper Elite 3, Sniper Elite 4, Sniper Elite 5, projekt poziomów, wygląd menu, koło broni i zaufaj mi, wszystko inne jest takie samo w tej najnowszej części.

Muszę przyznać, że już na początku tej recenzji byłem dość rozczarowany takim podejściem. Chcę jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie będzie to miało wpływu na ocenę, ponieważ nie wpływa na ogólną jakość gry. Biorąc to pod uwagę, uznałem za ważne wyrazić swoje niezadowolenie. Teraz, kiedy już sobie to zrzuciłem, mogę przystąpić do dokładnej analizy gry.

Fabuła Sniper Elite: Resistance, podobnie jak wszystkich innych gier z tej serii, rozgrywa się podczas II wojny światowej. Jedyna różnica polega na tym, że po raz pierwszy w serii mamy innego bohatera, Henry’ego Hawkera.

Henry nie jest nową postacią w serii, gdyż w niektórych trybach gry wieloosobowej występował w poprzednich grach jako druga grywalna postać, ale do tej pory nie mieliśmy okazji grać z nim jako postacią z kampanii.

Fabuła gry jest prosta: francuski ruch oporu odkrywa, że ​​naziści ukrywają coś w ściśle tajnym ośrodku w Vichy. Podejrzewają, że jest to tajna broń zdolna odwrócić losy wojny na korzyść nazistów, na co siły alianckie nie mogą sobie pozwolić, dlatego wysyłają najzdolniejszego człowieka, posiadającego, jak twierdzi, pewne zdolności, do upewnij się, że to nigdy nie nastąpi.

Wszelkie inne rozmowy na temat tej historii zeszłyby na dalszy plan i zepsułyby fabułę, więc nie zamierzam tego robić. Najważniejsze jest to, że fabuła trzyma pewien poziom i jest równie dobra, jak każda inna historia z poprzednich gier Sniper Elite. Ale bądźmy szczerzy, serial nie słynie z przełomowych historii, więc i w Resistance nie należy spodziewać się niczego specjalnego.

Twierdzę, że większość graczy Sniper Elite powiedziałaby, że gra w Sniper Elite dla przyjemności, jaką dostarcza – szczególnie poprzez taktyczną rozgrywkę snajperską, która definiuje tę serię. Pod tym względem Sniper Elite: Resistance nie zawodzi. Te gry mają swój urok, który wciąga i sprawia, że ​​trudno jest odłożyć kontroler. Muszę to jednak jeszcze raz podkreślić: największą wadą pozostaje brak jakichkolwiek innowacji w rozgrywce.

Wykonywanie misji w dalszym ciągu sprowadza się do przechodzenia przez poziomy, na których realizujesz zarówno cele główne, jak i poboczne. Jednak mapy w tej grze wydają się mniej liniowe niż wcześniej, oferując więcej miejsca na znalezienie pozycji taktycznych i podejście do celów w sposób odpowiadający Twojemu stylowi gry.

Gra nagradza Cię za wybrany styl gry; na przykład, jeśli będziesz się skradać i przejdziesz przez pewne sekcje niezauważony, zdobędziesz punkty dostosowane do tego podejścia. Dodatkowo, poza głównymi celami misji, istnieją specjalne wyzwania, które możesz odblokować, aby zdobyć odznaki, które zamieniają się w PD. Na przykład za osiągnięcie dziesięciu zabójstw karabinem snajperskim otrzymasz jedną odznakę, a pięć zabójstw pistoletem z tłumikiem odblokowuje kolejną. System ten dodaje głębi poziomom i znacznie zwiększa wartość powtórki.

A skoro już mowa o PD, zastosowanie bardziej kreatywnych metod eliminowania celów i realizowanie celów drugorzędnych zapewni dodatkowe PD. Te PD można później wykorzystać do odblokowania nowych umiejętności w trzech kategoriach, służąc jako rodzaj systemu ulepszeń poprawiającego rozgrywkę.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, poziomy są bardziej otwarte, co pozwala na dodatkową eksplorację. W tych obszarach można znaleźć różne dokumenty, które zapewniają zainteresowanym dodatkowy wgląd w historię. Natkniesz się także na przedmioty takie jak sejfy i odpowiadające im klucze, a także sprzęt, taki jak łomy, przecinaki do łańcuchów i materiały wybuchowe C4, których można użyć, aby uzyskać dostęp do sejfów, skrzyń i podobnych zamkniętych pojemników.

Jeśli wolisz, możesz po prostu osiągnąć wymagane cele i szybko przejść poziom lub możesz dokładnie zbadać każdy zakamarek, aby odkryć więcej szczegółów i odkryć liczne możliwości. Jeśli więc lubisz grać jako snajper, ta gra zapewni Ci najlepsze wrażenia – nie ma co do tego wątpliwości.

Teraz, gdy podkreśliłem zalety, czas zająć się kilkoma utrzymującymi się problemami w serii Sniper Elite, które nie zostały jeszcze rozwiązane i niestety najnowsza część nie jest wyjątkiem. Głównym problemem jest oczywiście wadliwa sztuczna inteligencja, która nie wykazała żadnej rzeczywistej poprawy. Jako ktoś, kto grał we wszystkie gry z serii z wyjątkiem piątej, szczerze miałem nadzieję, że Ruch Oporu wniesie pewne ulepszenia w tym obszarze.

Gdy wrogowie cię odkryją, usłyszą twoje strzały lub skompromitujesz się w jakikolwiek inny sposób, rozpocznie się walka. Jeśli po prostu przesuniesz się o kilka metrów i ukryjesz w trawie lub wejdziesz wyżej, zaczną przeszukiwać Twoją ostatnią znaną pozycję i będą węszyć wokół tego konkretnego miejsca, nawet nie myśląc o rozszerzeniu poszukiwań lub zrobieniu czegoś innego.

Po pewnym czasie po prostu przestaną Cię szukać i będziesz mógł zrobić wszystko od nowa. Raz zająłem wzniesienie i pozbyłem się wszystkich wrogów na poziomie znajdującym się w pobliżu dzwonu, co zamaskowało moje strzały. Wrogowie padali dookoła, a ich towarzysze nawet nie próbowali szukać kierunku, z którego przyszła na nich śmierć.

Jeśli cokolwiek można zaliczyć do największych porażek w Sniper Elite: Resistance, to bez wątpienia jest to słaba sztuczna inteligencja gry. Ze względu na tak ograniczoną sztuczną inteligencję uproszczona została również mechanika skradania się, więc jeśli wiesz, jak wykorzystać martwych nazistów, gra może stać się spacerkiem po parku i zanim zapytasz, nie, podniesienie poziomu trudności nie albo pomóc, ponieważ nawet na najwyższym poziomie trudności wrogowie są nadal tak samo śmieciowi jak bloki.

Broń, będąca bardzo ważną częścią każdej gry Sniper Elite, jest fantastyczna; nie ma tutaj żadnych skarg. Mechanika strzelania jest bez zarzutu, a każda broń, zwłaszcza karabiny snajperskie, sprawia wrażenie bardzo realnej. Jeśli w wyniku swoich działań znajdziesz się w otwartym konflikcie, nie spodziewaj się, że gra przeniesie się do Call of Duty, w którym będziesz mógł zabić wszystko, co się rusza, ponieważ Sniper Elite: Resistance nie tak działa.

Celowanie w celownik dowolną bronią zmieni rozgrywkę z trzeciej osoby na pierwszoosobową, co ogólnie utrudni celowanie i strzelanie, a niezależnie od poziomu trudności, nie pożyjesz wystarczająco długo, aby opowiadać historie o swoich bohaterskich czynach . W ten sposób gra próbuje ci powiedzieć, że jest to gra snajperska, więc bądź snajperem i zapomnij o stylu gry Rambo.

Zawsze będziesz mieć przy sobie trzy bronie: karabin snajperski, automatyczny karabin szturmowy, zwykle Thompson, i wyciszoną broń boczną. Każdą broń można ulepszyć na specjalnych ławkach ukrytych na każdym poziomie. Aby ulepszyć broń, będziesz musiał osiągnąć określone cele, więc w ten sposób gra zmusza cię do jeszcze głębszego odkrywania możliwości gry.

Oprócz broni będziesz mógł używać także broni upuszczonej, ale w przeciwieństwie do poprzednich części, w których możesz zastąpić oryginalną broń, w Sniper Elite: Resistance podniesiona broń będzie działać tak długo, jak długo będziesz mieć amunicję ich magazynki lub gdy zdecydujesz się przełączyć na broń; ta akcja spowoduje upuszczenie podniesionej broni.

Oprócz prawdziwego trybu dla jednego gracza, kampanię można rozegrać także w trybie kooperacji, choć na jej temat ani w trybie wieloosobowym nie mogę nic powiedzieć poza faktami, które znam z oficjalnej strony gry, ponieważ nie mogłem nie łączy się z pojedynczym meczem, być może ze względu na ograniczoną aktywność online w przedpremierowej wersji.

Po premierze gry dostępne będą tryby wieloosobowe, dzięki którym gracze będą mogli w pełni się nimi cieszyć. Ponieważ jednak sam nie miałem okazji ich doświadczyć, powstrzymam się od dalszego omawiania tego aspektu.

Nowym trybem, o którym mogę jednak mówić, jest nowy tryb propagandy, wprowadzony Sniper Elite: Resistance. W tym trybie będziesz zbierać plakaty propagandowe rozsiane po wszystkich poziomach gry, a gdy zbierzesz ich wystarczającą liczbę, będziesz mógł konkurować z innymi graczami. Zawody te to głównie wyzwania czasowe, co oznacza, że ​​musisz zrobić coś lepiej i szybciej niż inni gracze. Niestety, jak w każdym innym trybie sieciowym, nie mogłem z nikim rywalizować, ale w odróżnieniu od pozostałych trybów sieciowych mogłem przynajmniej rozpoznać koncepcję.

Porozmawiajmy teraz o innym aspekcie gry, który mnie rozczarował: oprawie wizualnej. Nie mogę powiedzieć, że gra wygląda źle, ponieważ niektóre otwarte sekwencje robią wrażenie, szczególnie oświetlenie. Jednakże w miarę postępów w grze i otwierania się nowych możliwości, ograniczenia stają się coraz bardziej widoczne.

Gdy jesteś na zewnątrz, wszystko wygląda przyzwoicie, a ostre kolory i nowoczesne efekty świetlne robią swoje. Jednak gdy już zapuścisz się do wnętrza — na przykład podczas oglądania ścian lub zwiedzania piwnicy z winami na jednym z wczesnych poziomów — zaczynasz zauważać, jak bardzo gra wydaje się przestarzała graficznie i pozbawiona dbałości o szczegóły, jakiej można się spodziewać.

Najbardziej rozczarowującym aspektem grafiki nie są nawet przestarzałe tekstury czy brak szczegółów – lecz modele postaci. Z pewnością nie zbliżają się one do standardów nowej generacji. Choć prawdą jest, że gra została zaprojektowana także z myślą o starszych konsolach, nie należy tego używać jako wymówki. Jeśli wypuścisz grę w 2025 roku, nie powinna ona zawierać tak kiepskich tekstur ani przestarzałych technik modelowania twarzy. To po prostu niedopuszczalne.

W przeciwieństwie do słabej grafiki, wyróżnia się oprawa dźwiękowa. Jeśli chodzi o dźwięk, Sniper Elite: Resistance spisuje się całkiem nieźle. Szczególnie imponujące są dźwięki broni, świst kul i efekty dźwiękowe podczas nagrywania w zwolnionym tempie, podczas którego części ciała i narządy są rozdzierane na kawałki. Choć nie jest to żadna nowość, jakość dźwięku jest niezaprzeczalna.

Imponujący jest także głos głównego bohatera. Chociaż nie jestem zbyt zaznajomiony z Klemensem Koehringiem, aktorem, który podkładał głos Harry'emu, jego akcent i twarda postawa idealnie pasują do atmosfery gry. Jego głos bardzo przypominał mi głos Jasona Stathama, ale był jeszcze głębszy, z wyluzowanym tonem, który Harry czasami wtrącał. Spędzanie z nim czasu przez całą grę nigdy nie jest nudne.

Wniosek

Zakończę tak, jak zacząłem: Sniper Elite: Resistance to kolejna odsłona serii Sniper Elite pozbawiona jakichkolwiek innowacji. To prawie to samo, co w poprzednich tytułach. Jeśli jednak Ci to nie przeszkadza, pod tym wszystkim kryje się bardzo przyjemna gra z mechaniką rozgrywki, która zapewnia dużą głębię i mnóstwo zabawy.

Jednak przestarzała grafika, z słabymi teksturami i modelami postaci, które wydają się być zaprojektowane dla niektórych starożytnych systemów gier, a nie dla konsol i komputery PC, prawdopodobnie przeszkadza wielu graczom-wiem, że z pewnością mi to przeszkadzało.