Recenzja: Król Artur: Opowieść rycerska | Mroczne, piękne i intrygujące

NeocoreGames wymyśliło fantastyczne podejście do legendy arturiańskiejKról Athur: Opowieść rycerska. Kiedy słyszysz o czymkolwiek związanym z królem Arturem, od razu pojawia się obraz szlachetnych rycerzy walczących w imię dobra i poszukujących Świętego Graala. Wszystko to teoretycznie miałoby miejsce, gdybyś prawdopodobnie wcielił się w rolę samego króla.

KA:KT przyjął tę formułę i wywrócił ją do góry nogami, co doprowadziło do gry, w której nieoczekiwane czai się za każdym rogiem, mimo że cała przygoda jest dość liniowa.

Narracja w tej grze jest dość pokręcona. Zaczyna się od filmu przedstawiającego ogromne pole bitwy, na którym król Artur i jego nemezis zabijają się nawzajem, co kończy się przebudzeniem rycerza w Avalonie, zaświatach.

Pamiętasz formułę arturiańską, o której wspomniałem powyżej? Wywrócenie sytuacji do góry nogami zaczęło się od samego filmu i trwa, gdy tylko przejmiesz kontrolę nad swoim pierwszym rycerzem.

Gra pozwala następnie utworzyć Okrągły Stół z rycerzami, którzy często mają niezbyt szlachetne intencje, walcząc o przetrwanie w zaświatach i szukając fragmentów Graala, aby je zniszczyć. Wszystko to dzieje się, gdy wcielisz się w Sir Mordreda, nemezis Artura.

Właśnie w tym mrocznym początku KA:KT chwyciło mnie za ręce i nie puściło, dopóki nie skończyłem kampanii, która była dość długa. W trakcie fabuły spotykamy niektóre z najważniejszych postaci z legendy i rekrutujemy je, porzucamy lub wręcz niszczymy.

Neocore naprawdę dołożyło wszelkich starań podczas tworzenia postaci, ponieważ każda z nich zapada w pamięć i wystarczy jedno spojrzenie, aby utrwalić w pamięci wyjątkowe projekty.

Co więcej, ci potencjalni rycerze Okrągłego Stołu są wyjątkowi pod względem osobowości, a każdy z nich charakteryzuje się pewnymi zaletami i dziwactwami, ale także moralnością i wiarą. Taki koktajl cech skutkuje jasno określonymi osobowościami, które możesz odkryć, mimo że sami rycerze nie mają zbyt wielu kwestii głosowych, poza swoimi osobistymi zadaniami.

Zestaw postaci uzupełniają prawdopodobni i nieprawdopodobni sojusznicy, których spotkasz w czterech aktach kampanii, i to oni w większości stanowią główny element narracji. Oczywiście istnieje ogólna historia prób rozwiązania bałaganu spowodowanego niewypałami Pani Jeziora, ale te mniejsze w międzyczasie wypełniają luki, dając ci więcej celów niż tylko poziomowanie i sprzęt rolniczy.

Jednym z głównych zarzutów, jakie mam do ekspozycji, jest gra głosowa. Chociaż głosy większości postaci są dobrze wykonane, te mniejsze mają głosy na granicy amatorstwa. Problem ten dodatkowo pogłębia się, gdy te same osoby wyrażają głosy wielu pomniejszym postaciom przy użyciu różnych wokalizacji, które brzmią równie źle, nawet bez próby użycia jakiegoś filtra w celu zaciemnienia procesu.

Są też sytuacje, w których przypomnisz sobie komediowe złoto sprzed prawie 50 lat, które zawsze dobrze jest zobaczyć.

Tak jak bogactwo postaci sprawia, że ​​opowiadanie historii staje się lepsze, tak rozgrywka jest niesamowita. Ogromna liczba rycerzy, których werbujesz, zapewni ci wiele możliwości tworzenia drużyn, które pozwolą ci odkryć i ostatecznie zdominować pole bitwy.

Pomimo dużej liczby potencjalnych rekrutów, prawie wszyscy z nich są wyjątkowi, nawet jeśli dzielą tę samą klasę. Na przykład Sir Balan i Sir Lancelot należą do klasy Czempionów, ale ten pierwszy ostatecznie przeradza się w molocha skupiającego się wyłącznie na zadawaniu obrażeń, które rosną im więcej zabija. Lancelot natomiast zadaje mniejsze, ale wciąż znaczne obrażenia, zapewniając jednocześnie użyteczność, taką jak oślepianie wrogów lub zmniejszanie ich puli Punktów Akcji.

Różnice są jeszcze bardziej widoczne wśród Arkanistów, którzy w zasadzie pełnią rolę maga, ale ogólna różnorodność konfiguracji jest ograniczona, ponieważ niektóre klasy są słabsze w porównaniu do bardziej popularnych.

Mimo to system ten robi wrażenie w obecnej postaci, ale byłby jeszcze lepszy, gdyby nie niezgrabna obsługa składu. Możesz zrekrutować do 12 rycerzy do czynnej służby i do czterech w rezerwie. Kiedy rekrutujesz nowego, nie możesz wybrać, czy umieścić go w rezerwie, czy w aktywnym składzie - jeśli znajdziesz miejsce w tym drugim, natychmiast staje się aktywnym członkiem.

Nawet to nie byłoby złe, gdyby można było zamienić rezerwy na aktywne, ale tak nie jest. Jeśli nie masz wolnego aktywnego miejsca, jedynym sposobem na ściągnięcie kogoś z ławki jest zwolnienie aktywnego rycerza i nigdy więcej go nie widzieć. Eliminuje to możliwość wypróbowywania różnych rycerzy po zapełnieniu aktywnego składu, ponieważ jeśli nowy nie spodoba ci się, nie będzie możliwości powrotu.

W tej grze istnieje system osłon, ale nie jest on zbyt często wykorzystywany, a teren dyktuje strategię tylko raz na jakiś czas. Mam wrażenie, że Neocore przegapił z tego powodu tworzenie bardziej zróżnicowanych starć, ale same walki przez cały czas mnie interesowały.

Jednym z powodów jest niezwykle kreatywny łup, który możemy zebrać, bez wątpienia będący efektem lat pracy nad W40K: Inquisitor – Martyr. Pojedynczy przedmiot może wzmocnić budowę twojego rycerza lub spowodować jego całkowitą zmianę w celu stworzenia idealnej maszyny do zabijania, kontrolera lub wsparcia.

Podczas plądrowania kontenerów w KA:KT stwierdziłem, że dawki dopaminy są silniejsze niż we współczesnych strzelankach z łupami – no wiesz, gry, które opierają się na zdobyciu łupów, utrzymują zainteresowanie, co wiele mówi o ofercie gry .

Ta sekcja jest zdecydowanie najsłabszą częścią King Arthur: Knight's Tale. Grafika sama w sobie nie jest zła, ale zdarza się wiele sytuacji, w których tekstury po prostu się psują, tworząc przy tym coś w rodzaju potworności lub dziwnego otoczenia.

To tak, jakby po prostu znikały w pustce, ale piksele nadal pokazują obraz za nimi, pozostawiając dziwne uczucie kontrolowania wadliwych hologramów.

Rzeczywiste otoczenie wygląda całkiem nieźle, a mroczniejsza atmosfera podkreśla zły stan, w jakim znajduje się świat, jednocześnie znajdując czas na pokazanie przebłysków piękna poprzez architekturę i przyrodę.

Z drugiej strony nie wygląda to wystarczająco dobrze, aby zapewnić czas ładowania GTA Online za rozsądne pieniądze, co ma miejsce w tej grze. Próba wejścia do gry, wczytania zapisu lub nawet wczytania nowej misji będzie trwać wiecznie.

To po prostu niewystarczające, aby usprawiedliwić długie czasy ładowania i duże obciążenie procesora, którego doświadczałem przez cały czas. Nie sprecyzowałem problemu, ale społeczność wydaje się wierzyć, że jest on powiązany z teksturami 4K, które z jakiegoś powodu są wymuszone i które są również przyczyną absolutnie ogromnego zapotrzebowania na miejsce na dysku wynoszącego 121 GB.

Ogólnie rzecz biorąc, optymalizacja nie jest na równi i spowalnia resztę gry. Czas pokaże, czy problem zostanie ostatecznie rozwiązany, ale całość przypomina Inquisitor-Martyr, który został wydany wiele lat temu i problemy zostały naprawione tylko częściowo.

King Arthur: Knight's Tale oferuje mnóstwo zabawy pomimo wad, które mogą próbować ją przeciągnąć. Znając twórczość NeocoreGames z przeszłości, twórcy byli w stanie zamienić przeciętną wersję gry Warhammer 40,000 w jedną z najlepszych gier RPG akcji dostępnych na rynku.

I odwrotnie, KA:KT zostało wydane w znacznie lepszym stanie i jest to fantastyczna gra w obecnej formie, a przyszłość stanie się jaśniejsza tylko, jeśli twórcy utrzymają te same nawyki słuchania i wdrażania opinii fanów.

Jeśli zdecydujesz się na zakup już w pierwszych dniach po premierze, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zauważysz także wady, które wskazałem, ale w żaden sposób nie przeszkodzi Ci to w dobrej zabawie. Krótko mówiąc, King Arthur: Knight's Tale pozwoli ci cieszyć się jedną z najlepszych odsłon istniejącej legendy i nagrodzić cię za to deszczem niesamowitych łupów.

Biorąc to pod uwagę, gorąco polecam.