Przegląd Krainy Piasku

„Nigdy nie oceniaj książki po okładce” – mówi stare powiedzenie. Chciałbym dodać do tego powiedzenia: „Nigdy nie oceniaj gry po pierwszych kilku godzinach”, ponieważ Sand Land jest doskonałym przykładem tego testamentu: gra, która na pierwszy rzut oka może wydawać się jeszcze jedną nudną akcją- RPG, widziane zbyt wiele razy, ale im głębiej zagłębiasz się w grę, zaczynasz dostrzegać jakość treści, jaką ma do zaoferowania ta wyjątkowa gra.

Akcja gry rozgrywa się w znanej krainie Sand Land, wywodzącej się z serii mangi o tym samym tytule autorstwa Akiry Toriyamy, sławnego twórcy znanego z szeroko przyjętej serii Dragon Ball.

Biorąc pod uwagę znaczną rzeszę fanów z niecierpliwością oczekujących na premierę, gra ta stanęła przed wyzwaniem zademonstrowania, że ​​potrafi dorównać ukochanemu serialowi animowanemu. Musiało udowodnić, czy może z powodzeniem przenieść znany świat do sfery gier, czy też ryzykuje, że stanie się kolejną nieudaną adaptacją. Jaki jest ostateczny wynik? Przeczytaj w naszej recenzji.

Historia

W początkowej fazie gry historia rozwija się raczej stopniowo, wydaje się nieco nudna i nie wzbudza w graczu większej ciekawości, ale wierzcie mi, daleko mu do tego. Przez pierwsze kilka godzin gra wprowadza nas w fabułę i sprawnie zapoznaje z postaciami, które są niewątpliwie znane fanom. Jednakże dla osób takich jak ja, które są mniej zaznajomione ze światem mangi, wszystko to wydaje się odświeżająco nowe. Gra bez wysiłku zapewnia wysokiej jakości wrażenia, szybko zanurzając graczy w misternie stworzonym świecie przy minimalnym wysiłku.

Centralnym punktem narracji jest Belzebub, główny bohater i syn Lucyfera, króla demonów. Mieszkają w Piaskowej Krainie, regionie dotkniętym niedoborem wody w wyniku konfliktu między dwoma królestwami, który spustoszył niegdyś kwitnącą krainę, w której kiedyś panował dobrobyt.

W tym królestwie demony zazwyczaj utrzymują dystans od ludzi, woląc nie przeplatać się z nimi. Jednak ze względu na rosnący niedobór wody, aby zapewnić sobie przetrwanie, zmuszeni są coraz częściej uciekać się do kradzieży wody z konwojów wojskowych. Działania te zwracają uwagę lokalnego szeryfa Rio, który zwraca się do Belzebuba i jego towarzyszy o pomoc w zlokalizowaniu zagadkowego źródła i raz na zawsze rozwiązanym kryzysie wodnym.

Wyruszając na misję mającą na celu zapobieżenie popadnięciu świata w nieuniknioną zagładę, zespół składający się z dwóch demonów, lokalnego szeryfa i dołączającej później tajemniczej dziewczyny inicjuje początek epickiej przygody.

Naturalnie, biorąc pod uwagę jego korzenie w kreskówce, nie należy spodziewać się nadmiernie zawiłej narracji. Niemniej jednak mnogość zwrotów akcji, powiązań postaci, różnorodnych spisków, odkryć i niezliczonej ilości innych elementów wspólnie sprawiają, że ta historia jest wyjątkowo wciągająca.

Wyróżniającym się aspektem tej narracji są nienagannie rozwinięte postacie, co stanowi świadectwo zarówno pochodzenia kreskówek, jak i znakomitych aktorów głosowych. Każda postać charakteryzuje się drobnymi niuansami, co pozwala na łatwą identyfikację i zanurzenie się w historię.

Nigdy wcześniej w żadnej grze nie czułem tak intensywnej nienawiści do głównego złoczyńcy. Każda akcja, decyzja i pojawienie się na ekranie napełniały mnie taką irytacją, że z niecierpliwością wyczekiwałam możliwości konfrontacji z nim. To uczucie rozciąga się na wielu innych złoczyńców, a nawet niektóre postacie drugoplanowe. Skrupulatna dbałość o szczegóły w rozwoju postaci naprawdę skutecznie wywołuje u graczy prawdziwe emocje.

Istotną wadą tej narracji jest jej nadmierna długość, szczególnie jak na grę tego gatunku. Fabuła trwa około 25–30 godzin i sprawia wrażenie przesadnie przedłużonej.

Kiedy osiągnąłem punkt kulminacyjny gry i pokonałem głównego złoczyńcę, spodziewałem się klasycznego szczęśliwego zakończenia i spodziewałem się napisów końcowych. Jednakże, ku mojemu całkowitemu zaskoczeniu, nie było rolki kredytów. Zamiast tego, po misji, rozwinęła się przerywnik filmowy, zapowiadający potencjalną kontynuację w stylu klasycznych historii. Jednak wbrew oczekiwaniom kontynuował historię w ramach obecnej gry.

Właśnie wtedy, gdy wierzysz, że doszedłeś do wniosku – który moim zdaniem wydaje się realistyczny i pasujący – historia nieoczekiwanie toczy się dalej, przenosząc cię do zupełnie nowego obszaru pełnego dodatkowej zawartości.

Pod sam koniec gra wydawała się niepotrzebnie przedłużać, osiągając punkt, w którym znudziło mi się i z niecierpliwością wyczekiwałem jej zakończenia. Przydzielone zadania wydawały się nudne – począwszy od niszczenia baz wroga po przemierzanie między królestwami – zawierające wiele nieistotnych elementów, które powodowały zmęczenie i brak zainteresowania. Choć niektórzy mogą docenić to podejście, ja uważam, że jest ono zbędne i ostatecznie umniejsza moją ogólną radość z oglądania tej skądinąd doskonałej historii.

Kolejnym aspektem tej historii, który zrobił na mnie ogromne wrażenie, jest zróżnicowane przedstawienie dobra i zła. Tradycyjnie demony takie jak Lucyfer, jego syn Belzebub i jego córka Lilith są przedstawiane jako złoczyńcy, podczas gdy anioły są postrzegane jako postacie pozytywne. Jednak ta gra oferuje zupełnie inną perspektywę. Rzuca wyzwanie tym stereotypom, przedstawiając narrację, w której zacierają się granice między dobrem a złem. Choć może to nie być zaskakujące dla fanów serii, na początku było to dla mnie dość trudne.

Przez całą grę będziesz świadkiem wysiłków Belzebuba, który stara się utwierdzić w swej rzekomej złej naturze, choć w rzeczywistości posiada on naprawdę dobrą i nieskażoną duszę. I odwrotnie, inni wykorzystują swoją postrzeganą prawość, aby usprawiedliwić popełnianie ohydnych czynów w imię „dobra”. To obraz, który w niewygodny sposób odzwierciedla nasz dzisiejszy świat. Ta narracja nadaje historii wyjątkową i nieco kontrowersyjną konotację, ale niezaprzeczalnie głęboko rezonuje, szczególnie dla tych, którzy potrafią czytać między wierszami.

Rozgrywka

Przede wszystkim Sand Land jest przygodową grą akcji, mimo że oficjalny opis określa ją jako RPG akcji. Jednakże, szczerze mówiąc, w grze jest niewiele elementów, które naprawdę pasują do gatunku RPG.

Jeśli chodzi o rozgrywkę, grę można podzielić na dwie odrębne części: część pieszą, która pod pewnymi względami jest niewystarczająca, oraz rozgrywkę polegającą na walce w pojazdach, która jest naprawdę wyjątkowa i zasługuje na pochwałę. Pozwólcie, że omówię każdy aspekt po kolei.

Głównym bohaterem sterujemy z klasycznej perspektywy trzecioosobowej, a Belzebub używa wyłącznie pięści, niezależnie od broni, jaką dzierżą przeciwnicy. Rozgrywka i ruch są szczególnie szybkie, jednak to szalone tempo pogarsza ogólne wrażenia z walki, pozostawiając wiele do życzenia.

System walki obejmuje znane elementy, takie jak namierzanie, lekkie i ciężkie ataki, ruchy specjalne i uniki. Mimo to ogólne wrażenia z walki wydają się niewystarczające i nieco nieodpowiednie. Na szczęście przez większą część gry mamy możliwość toczenia walk za pomocą pojazdów, co zapewnia o wiele większą przyjemność. Są jednak przypadki, w których walki piesze są nieuniknione i niestety nie dają one zbyt wiele przyjemności.

Bez wątpienia atrakcją tej gry jest walka pojazdów, a także wszystko, co jest związane z pojazdami w ogóle. Sand Land może poszczycić się rozległym, otwartym światem, w którym kluczowa jest swoboda poruszania się. Ze względu na ogrom map poruszanie się po nich bez pojazdu byłoby niepraktyczne.

Pierwszym pojazdem, który zdobędziesz w grze, jest nic innego jak czołg. Zgadza się, walka czołgów stanowi podstawę rozgrywki w Sand Land i muszę przyznać, że jest wykonana znakomicie.

Zbiorniki są stosunkowo kompaktowe i charakteryzują się doskonałą zwrotnością. Każdy pojazd, łącznie z czołgami, jest wyposażony w dwie bronie: podstawową i dodatkową, pomiędzy którymi możesz przełączać się podczas bitew. Na przykład używasz armat do niszczenia innych pojazdów i karabinów maszynowych do rozprawienia się z piechotą, tworząc dynamiczną mieszankę taktyk w walce. Główne wyzwanie polega na opanowaniu czasu przeładowań i wyborze odpowiedniej broni do różnych sytuacji.

Wszystkie bronie i pojazdy można dostosowywać, co pozwala na ulepszenia zarówno na polu, jak i w wyznaczonych garażach. Pojazdy możesz ulepszać za pomocą materiałów, które można zdobyć eksplorując świat, kupując je lub wytwarzając od określonych dostawców w grze.

W miarę postępów w grze będą pojawiać się różne sytuacje, które wymagają użycia różnych pojazdów, aby przejść dalej. Na przykład możesz napotkać przeszkody, które wymagają użycia Jump-Bota, wyspecjalizowanego robota zdolnego do skakania, aby przemierzyć określone obszary mapy i kontynuować fabułę. Oprócz czołgów i botów skokowych dostępne są motocykle, samochody, boty bojowe, poduszkowce i inne opcjonalne pojazdy, każdy posiadający unikalne atrybuty i spełniający określone role.

Ponieważ w grze brakuje skomplikowanych łamigłówek, od czasu do czasu natkniesz się na przeszkody, których pokonanie wymaga strategicznego wykorzystania dostępnych pojazdów. Ten aspekt staje się szczególnie widoczny w określonych obszarach mapy, takich jak lochy, gdzie musisz pokonywać wyzwania, efektywnie wykorzystując kombinacje pojazdów.

Chociaż istnieją opcjonalne lochy, obowiązkowe są integralną częścią głównego wątku fabularnego i obejmują specjalne okręty wojenne. W tych rozdziałach szczególnie podkreślana jest konieczność łączenia pojazdów. Jednak ten aspekt może z czasem stać się nieco uciążliwy, szczególnie w późniejszych etapach gry, gdy wymagana jest duża liczba pojazdów.

Gra może na przykład poprosić Cię o wskoczenie na wyższą wysokość, co będzie wymagało użycia jump-bota. Następnie możesz napotkać zwykłe drzwi, które wymagają wyjścia z bota. Następnie, jeśli następny obszar zostanie zanurzony w wodzie, konieczne staje się przejście na poduszkowiec. Co więcej, aktywacja baterii może wymagać wystawienia bota bojowego. Każde przejście pomiędzy pojazdami i akcjami, któremu towarzyszą unikalne animacje, szybko może stać się monotonne i męczące.

Pomijając te drobne zastrzeżenia, walka i ogólna rozgrywka z udziałem pojazdów są wyjątkowo dobrze wykonane i zasługują na wielką pochwałę.

Jeśli chodzi o zawartość dodatkową, na szczególną uwagę zasługuje misternie skonstruowany system zadań pobocznych. Oprócz misji głównych, gracze mogą odkrywać misje poboczne rozsiane po całej mapie. Wszystkie te misje poboczne mają jednak wspólny cel: przyciągnięcie jak największej liczby mieszkańców do odbudowywanego przez graczy miasta Spino. Poprzez te małe misje gracze pomagają poszczególnym osobom w przeprowadzce do ich miasta, wywołując poczucie wspólnoty przypominające bardzo chwalony system z Assassin's Creed 3. Poczucie przynależności jest w tej grze niemal identyczne.

Dodatkowa zawartość obejmuje takie zadania, jak odkrywanie skrzyń ze skarbami, aktywowanie wież radiowych, odblokowywanie punktów szybkiej podróży i napadanie na bazy wroga. Zasadniczo, poza zadaniami pobocznymi, zawartość dodatkowa nie jest szczególnie godna uwagi i mogła zostać pominięta bez wpływu na ogólne wrażenia.

Zauważalnym minusem jest ogrom map, zarówno tych początkowych, jak i kolejnych, które mimo swojej wielkości sprawiają wrażenie pustych i pozbawionych treści. Choć tę pustkę można w pewnym stopniu wybaczyć w pustynnym otoczeniu pierwszej części gry, staje się ona bardziej zauważalna w drugiej części, gdzie obfituje bujna roślinność, a mimo to środowisko nadal wydaje się niewykorzystane i pozbawione aktywności.

Ostatecznie Sand Land okazuje się niezwykle przyjemną grą, z jej wyjątkowymi cechami, takimi jak ekscytująca walka pojazdami i ogólne wrażenia z jazdy. Elementy te wyróżniają się do tego stopnia, że ​​przyćmiewają wszelkie inne niedociągnięcia, czyniąc rozgrywkę naprawdę fantastyczną.

Grafika, dźwięki i wydajność

Na początek muszę wyznać, że lubię pustynne scenerie w grach; jeśli jest dobrze wykonany, dla mnie wynosi grę na szczyt. Chociaż osobiste preferencje są subiektywne, nie mogę zaprzeczyć, że Sand Land urzeka swoim oszałamiającym stylem graficznym, zanurzając cię w naprawdę przyjemnych wrażeniach wizualnych.

Gra od samego początku urzekła mnie oprawą wizualną. Główny temat początkowych segmentów obraca się wokół niedoboru wody, skutecznie oddając wrażenie gorąca na pustyni. Niesamowicie realistyczne pustynne krajobrazy, wirujący piasek niesiony przez wiatr i migotliwy żar na horyzoncie są oddane z takim realizmem, że samo ich obserwowanie wywołuje uczucie pragnienia.

Gra wykorzystuje słynną technologię cel shading, która doskonale uzupełnia komiksowy styl i poprawia wygląd postaci oraz ich projektów, co daje naprawdę cudowną estetykę.

Godną uwagi cechą gry jest dynamiczne przejście między dniem i nocą, ukazujące wyraźne zmiany wizualne na pustyni i w innych lokalizacjach. Ten efekt graficzny został wykonany z finezją i oferuje oszałamiające wrażenia wizualne. Dodatkowo efekty świetlne są szczególnie imponujące, szczególnie przy wychodzeniu z tuneli lub jaskiń na pustynię, co daje zapierającą dech w piersiach scenę.

Jednak jest jeden aspekt grafiki, który szwankuje: kiepskie tekstury, szczególnie zauważalne, gdy gra przybliża postacie podczas rozmów. W takich momentach zła jakość tekstur obiektów takich jak kamień czy drewno w otoczeniu staje się rażąco widoczna. Choć mniej zauważalny podczas rozgrywki, w takich scenach staje się znaczącą wadą.

Kolejnym aspektem, którego brakuje mi pod względem graficznym, jest przedstawienie roślinności w drugiej części gry. Ta część wydaje się nieco słaba w porównaniu ze środowiskiem pustynnym; ani trawa, ani inna roślinność, ani efekty wodne nie mają tego samego poziomu jakości. Stwarza to poczucie dysproporcji, jakbyś grał w zupełnie inną grę.

Projekt dźwięku autentycznie oddaje istotę kreskówek. Korzystanie z tej samej ścieżki dźwiękowej i efektów dźwiękowych poprawia ogólne wrażenia bez większych skarg. Szczególnie dobrze zrobione są odgłosy armat i karabinów maszynowych w pojazdach. Dla fanów kreskówek Sand Land wrażenie całkowicie przypomina oryginał, zapewniając wciągające wrażenia.

Muszę jeszcze raz pochwalić podkład głosowy, który jest naprawdę fantastyczny i bezpośrednio wpływa na ogólną prezentację dźwięku w grze. W zasadzie nie ma żadnych zastrzeżeń do prezentacji dźwięku.

Wydajność gry jest godna pochwały, a gra na PlayStation 5 dostarczyła naprawdę przyjemnych wrażeń, aczkolwiek z kilkoma drobnymi zastrzeżeniami, o których warto wspomnieć.

W wersji na PlayStation brakuje trybu regulacji grafiki, przy domyślnym ustawieniu maksymalizującym rozdzielczość przy zachowaniu stałych 60 klatek na sekundę. Jednak sporadycznie zdarzały się przypadki spadków wydajności.

W bardziej wymagających bitwach, w których bierze udział duża liczba czołgów i pojazdów bojowych, FPS może zauważalnie spaść. Zdarzały się przypadki, na przykład podczas poruszania się poduszkowcem po wodospadzie, gdy liczba klatek na sekundę spadała do niemożliwych do gry 10 lub nawet niższych. Chociaż problem ten może zostać rozwiązany w przyszłych łatkach, na razie warto o tym pamiętać.

Przez całą grę nie zdarzyła się żadna awaria, co jest pozytywnym aspektem gry. Ogólnie rzecz biorąc, wersja na PlayStation zapewnia bardzo przyjemne wrażenia i pomimo tych drobnych zastrzeżeń, wydajność jest więcej niż zadowalająca.

Wniosek

Dla fanów serii mangi Sand Land ta gra jest absolutną koniecznością. Oferując wciągającą i bogatą emocjonalnie fabułę, pełną zwrotów akcji, połączoną z wciągającą rozgrywką – szczególnie z udziałem pojazdów – gra oferuje kolejne niezapomniane przeżycie w Sand Land.

Jednak nawet osobom niezaznajomionym z serią gra dostarcza wielu intryg, będąc wciągającym wprowadzeniem do fascynującego świata ludzi i demonów. Dzięki świeżej narracji i postaciom, w tym tym zwykle przedstawianym jako złoczyńcy, teraz przedstawionym w bardziej pozytywnym świetle, Sand Land oferuje wszystkim graczom zachęcające i nowatorskie wrażenia.

Jeśli chodzi o rozgrywkę, jest mnóstwo frajdy, ale bądź przygotowany na pewną frustrację po drodze, więc jest to mieszanka mieszana. Mogę jednak obiecać mnóstwo zabawy podczas bitew pancernych. Jeśli chcesz przetrwać dobrą, choć czasami przeciągającą się historię, szczególnie pod koniec gry, i pominąć niektóre z wymienionych wad, to z całego serca polecam tę grę.