Recenzja Alan Wake 2: Arcydzieło opowiadania historii

Często mówi się, że na dobre rzeczy warto czekać i kierując się tą zasadą cierpliwie czekałem na kolejną odsłonę nowegoAlana Wake’agra. Oczekiwanie nie było krótkie i trwało w sumie trzynaście lat, zarówno w świecie gry, jak i w prawdziwym życiu. W tym długim okresie Alan Wake został uznany za zaginionego, aż w końcu, po trzynastu długich latach, powrócił triumfalnie, gotowy ustanowić nowy standard w grach opartych na narracji.

NastępnyRozrywka remediumDecyzja firmy o przełożeniu premiery o kilka tygodni, rzekomo po to, aby gracze mogli w pełni cieszyć się Spider-Manem 2, początkowo byłem sceptyczny, postrzegając ją jako kolejne potencjalne rozczarowanie. Jednak to, co przygotował dla mnie Alan Wake 2, całkowicie mnie zaskoczyło. Bez zbędnych ceregieli zagłębimy się w zawiłe warstwy tej niezwykłej mieszanki horroru, thrillera i narracji kryminalnej i ustalmy, czy długie oczekiwanie na Alana Wake'a 2 było tego warte, czy nie.

Przeplatające się historie Alana Wake'a 2

Dla każdego, kto śledzi rozwój Remedy Entertainment lub jest fanem ich gier, powszechnie wiadomo, że ich historie są wciągające, choć czasami zawiłe i trudne do zrozumienia. Doskonałym przykładem jest ich najnowsze wydawnictwo, Control, wspaniała gra z fabułą, która okazała się złożona i czasami dość trudna do zrozumienia.

Choć nie mogę twierdzić, że autorzy tej gry przyznali się do swoich błędów z przeszłości, mogę z całą pewnością stwierdzić, że historia, którą poznasz w grze Alan Wake 2, zwali cię z nóg. Nie tylko ze względu na zawiłość i liczne zwroty akcji, ale także ze względu na niezwykły sposób, w jaki, pomimo swojej złożoności, jest ona opowiedziana w sposób, który trzyma w napięciu aż do samego końca.

Trzynaście lat po tajemniczym zniknięciu Alana Wake’a, znanego amerykańskiego pisarza kryminałów, w wodach jeziora Bright Fall, gdzie siły nadprzyrodzone ożywiły jego historie, wzdłuż brzegów pobliskiego jeziora rozpoczyna się seria rytualnych morderstw. Te niepokojące wydarzenia wzbudziły zainteresowanie FBI, które skłoniło je do wysłania na miejsce agenta Sagi Andersona w celu dokładnego dochodzenia.

Wkrótce śledztwo przybiera nadprzyrodzony obrót, związany z pojawieniem się tajemniczego kultu morderców i długo oczekiwanym powrotem Alana Wake'a po trzynastu latach spędzonych w znanej, ale przerażającej krainie znanej z poprzednich gier i spin-offów, Dark Place.

Alan Wake 2 splata złożony gobelin opowieści, składający się z dwóch ściśle powiązanych historii. Jedna skupia się na podróży Sagi, gdy zagłębia się w sprawę przydzieloną jej dochodzeniu, podczas gdy druga koncentruje się na walce Alana Wake'a o ucieczkę przed historią, której jest autorem, opowieścią, która kształtuje losy i rzeczywistość otaczających go osób.

Poza aspektem śledczym, historia Sagi w Alan Wake 2 zagłębi się w jej powiązania z mieszkańcami Bright Falls, jej enigmatyczną zapomnianą przeszłość i skomplikowaną sieć powiązań pomiędzy wszystkimi postaciami w grze. Wyobraź sobie tę fabułę jako rozległą sieć, w której każda osoba jest ze sobą ściśle powiązana, a jej złożoność z pewnością Cię całkowicie zachwyci.

Równie godny uwagi jest fakt, że oprócz powiązań z oryginalnym Alanem Wake'em z 2010 roku, Alan Wake 2 dzieli swoje uniwersum z Control i różnymi dodatkowymi DLC. W związku z tym w miarę postępów w fabule spotkasz kilka znajomych postaci z Control.

Kluczowy element narracji w Alan Wake 2 kręci się wokół innowacyjnej techniki znanej jako „Mind Place” opracowanej zarówno przez Sagę, jak i Alana. Przybiera formę pokoju wypełnionego różnorodnymi zajęciami, z których najważniejszymi są tablica dowodów Sagi i tablica rozwoju historii Alana. Ten segment rozgrywki umożliwia ci wejście do Mind Place według własnego uznania, oferując możliwość śledzenia postępu toczących się spraw i zaangażowania w nie każdej postaci. Funkcja ta upraszcza narrację, czyniąc ją znacznie bardziej zrozumiałą niż miało to miejsce w przypadku poprzednich gier studia Remedy.

Wyjątkowo w przypadku Alana Wake’a, wykorzystuje przerywniki filmowe z udziałem prawdziwych aktorów, przypominające produkcję filmową. To podejście do opowiadania historii nie jest obce grom studia Remedy, ponieważ wcześniej byliśmy świadkami podobnej koncepcji w ich hybrydzie gier i serialu telewizyjnego, Quantum Break.

Biorąc pod uwagę wszystkie elementy, gra z narracją o tak wyjątkowej jakości i złożoności, a jednocześnie przedstawiona w prosty sposób, jest w ostatnim czasie rzadkością. Nawet gdyby pominąć każdy inny aspekt gry, sam ten aspekt opowiadania historii wystarczyłby, aby to całkowicie uzasadnić.

Mógłbym opowiadać o tej historii w nieskończoność, ale jestem ostrożny, aby nie wkraczać na terytorium spoilerów lub nie przesadzać z podkreślaniem tej części recenzji. Nie można jednak zaprzeczyć, że historia Alana Wake’a 2 jest jedną z najlepszych narracji, jakie kiedykolwiek spotkałem w grach wideo.

Rozgrywka

Biorąc pod uwagę, że Alan Wake jest grą typu horror, mechanika rozgrywki, okrojona do esencji, płynnie łączy się z ogólną koncepcją gry. W tym przypadku, podobnie jak jego poprzednicy, przyjmuje celowo powolne podejście do strzelanek z perspektywy trzeciej osoby. Powolne ruchy bohatera skutecznie wywołują poczucie niepokoju i strachu, nadając grze klimatyczny horror.

Nie jest niczym niezwykłym, że gry czerpią inspirację z innych tytułów, czasami włączając określone mechaniki do własnych ram rozgrywki. Alan Wake 2 podąża za tym trendem, ściśle naśladując współczesne gry Resident Evil pod różnymi względami, w tym mechaniką, układem menu, zarządzaniem ekwipunkiem, ruchem postaci i nie tylko. Warto zaznaczyć, że emulacja ta nie jest wcale cechą negatywną; wręcz przeciwnie, jest to godne pochwały, ponieważ doskonale komponuje się z ogólną koncepcją gry.

Jeśli chodzi o broń w grze, może nie jest ich wiele, ale dostępne opcje są bardzo dobrze zaprojektowane i sprawiają wrażenie bardzo potężnych. Każdy oddany strzał niesie ze sobą niezwykłe poczucie autentyczności dzięki responsywności kontrolera i wysokiej jakości dźwiękowi. Godną uwagi cechą godną pochwały jest pełne wsparcie dla kontrolera DualSense, w którym wibracje haptyczne i adaptacyjne wyzwalacze zapewniają prawdziwie realistyczne wrażenia.

Mechanika walki pozostaje spójna ze sprawdzonym podejściem: osłabiaj wrogów wystawiając ich na działanie promienia latarki, a następnie zakończ konfrontację bronią konwencjonalną. Spotkasz także różne inne opcje ofensywy wykorzystującej światło, w tym granaty błyskowe i flary, a pistolet sygnałowy całkowicie zmieni zasady gry w Twoim arsenale.

Różnorodność projektów wrogów jest stosunkowo ograniczona w trakcie gry. W większości starć bojowych będziesz musiał stawić czoła podobnym przeciwnikom, a od czasu do czasu spotkasz się z czymś, co można luźno określić mianem „bossów”. Te bitwy zwykle zwiększają wyzwanie i napięcie, ale podstawowe podejście do walki pozostaje niezmienne: rozświetlaj je, strzelaj.

Broń można ulepszać, korzystając z unikalnych materiałów uzyskanych z „skrzynek śniadaniowych” rozsianych po poziomach gry. Oprócz ulepszeń broni, gra oferuje szansę na ulepszenie umiejętności Alana i Sagi. Saga może zdobywać charakterystyczne umiejętności, wyposażając specjalne amulety, które odkrywa w określonych lokalizacjach w grze, podczas gdy Alan może odblokowywać i aktywować unikalne zdolności, lokalizując określone miejsca w Dark Place.

Łamigłówki zajmują centralne miejsce w Alan Wake 2 i z pewnością spełniają oczekiwania dzięki dobrze wykonanemu projektowi i obfitości. Niezależnie od tego, czy szukasz przedmiotów kolekcjonerskich, zasobów lub nowej broni, czy też poruszasz się po fabule gry, często natkniesz się na łamigłówki, które okażą się dalekie od spaceru po parku. Niektóre z tych wyzwań będą wymagały prawdziwego wysiłku i będą bardzo trudne do rozwiązania.

Już wcześniej podkreślałem znaczenie „Mind Place” jako narzędzia do opowiadania historii, ale ważne jest, aby zająć się nim w kontekście rozgrywki, tym razem z nieco negatywnym aspektem. Mechanika ta polega na umieszczeniu każdego zebranego dowodu na tablicy dowodów w celu przyspieszenia rozstrzygnięcia sprawy. Niestety gra wielokrotnie nawołuje Cię do wejścia do Miejsca Umysłu i dodania na planszę każdego dowodu z osobna. Biorąc pod uwagę znaczną ilość dowodów, ten ciągły cykl pauz i miejsc może stać się dość nudny i przerwać zanurzenie się w rozgrywce.

Na szczęście fascynująca narracja rozwijająca się wraz z dowodami pomaga w pewnym stopniu złagodzić potencjalną monotonię. Należy zauważyć, że ta mechanika dotyczy wyłącznie fabuły Sagi, a nie Alana.

Biorąc pod uwagę, że Alan Wake 2 jest przede wszystkim klasyfikowany jako horror, konieczne jest omówienie tego aspektu rozgrywki. Chociaż grze udało się stworzyć niepokojącą i niesamowitą atmosferę przez cały czas, szczególnie zauważalną w gęstych lasach napotkanych na początku gry, może ona nie powodować tak ciągłego mrowienia w kręgosłupie, jak można by się spodziewać.

Rzeczywiście, w grze zdarzają się momenty prawdziwego strachu, jednak większość czasu gry spędzisz na przemierzaniu mapy bez ciągłego poczucia niepokoju. Szczególnie niepokojące momenty gry dotyczą Alana Wake’a w Dark Place w Nowym Jorku, gdzie czyhające cienie są zawsze gotowe, by rzucić się na ciebie. Warto dodać, że mrożący krew w żyłach utwór „Wake!!!” udawało się wryć w moją podświadomość za każdym razem, gdy mnie zauważyli.

Jednym z aspektów, który mi nie odpowiadał, było częste poleganie na tanich jump-scarech, szczególnie gdy ścigasz jednego z głównych wrogów. Chociaż rozumiem, że jump-scares są podstawową techniką w grach typu horror, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że były one nieco nadużywane. Wierzę, że jest miejsce na bardziej oryginalne metody wywoływania niepokoju i strachu u graczy, a gdybym miał wskazać jakikolwiek negatywny aspekt Alana Wake'a 2, byłby to ten konkretny element.

Prezentacja wykonawcza, graficzna i dźwiękowa

Przejdźmy do sedna: Alan Wake 2 wyróżnia się jako jedna z najbardziej oszałamiających wizualnie i dopracowanych graficznie gier, jakie kiedykolwiek spotkałem. Grafika jest tak wysokiej jakości, że czasami rozróżnienie pomiędzy przerywnikami filmowymi z akcją na żywo a płynnie zintegrowanymi segmentami rozgrywki staje się nie lada wyzwaniem, biorąc pod uwagę ich niesamowity poziom spójności w wielu częściach gry.

Niezależnie od tego, czy znajdziesz się w bujnych, gęstych lasach Bright Falls, z ich wysokimi drzewami iglastymi, w spokojnym miasteczku nad jeziorem, czy złowieszczym, upiornym obrazem Nowego Jorku, przygotuj się na zachwyt zapierającą dech w piersiach scenerią. Projekt poziomów to arcydzieło artyzmu i realizmu, do tego stopnia, że ​​często zadawałem sobie pytanie, czy naprawdę jestem w grze, czy też obejrzałem wcześniej nakręcony film.

Dbałość o szczegóły postaci, zarówno głównych, jak i drugorzędnych, jest naprawdę niezwykła. Od wyrazistych animacji twarzy po misternie zaprojektowany wygląd, w połączeniu z wykorzystaniem najnowocześniejszych ustawień graficznych, każdy aspekt został wykonany z precyzją. Efektem końcowym jest jedna z najbardziej dopracowanych graficznie gier w historii.

Grałem na konsoli PlayStation 5, gdzie istnieje możliwość wyboru pomiędzy trybem wydajności i wierności. Decydując się na tryb wydajnościowy, mogę zaświadczyć, że poza zauważalnym zmniejszeniem rozdzielczości z 4K do 1440p, nie było innych zauważalnych różnic. Z technicznego punktu widzenia gra została dopracowana do perfekcji.

Teraz dochodzimy do aspektu, który całkowicie zrujnował moje zanurzenie się w grze – błędu zakłócającego grę, na który natrafiłem na ósmym poziomie w Dark Place, poziomie zbliżającym się do końca gry. W szczególności ten błąd utrudniał mi postępy, ponieważ gra nie zarejestrowała niezbędnych mechanizmów rozgrywki do wytworzenia echa wymaganego do uruchomienia następnej sceny. Po skontaktowaniu się z twórcami poinformowano mnie, że jest to znany problem, który został rozwiązany w wersji gry wydanej w dniu premiery. Niestety, jedynym ratunkiem dla mojej wersji było rozpoczęcie nowej rozgrywki z nowym plikiem zapisu.

Pragnę zaznaczyć, że ten problem nie będzie miał wpływu na ogólną ocenę, gdyż problem został rozwiązany w grze. Jednakże ważne jest, aby przyznać się do mojego początkowego rozczarowania. Na szczęście Alan Wake 2 jest bardzo dobrą grą, dlatego podjęcie decyzji o ponownym przejściu gry jest stosunkowo łatwe.

Choć wizualna prezentacja gry jest wspaniała, ośmielę się powiedzieć, że projekt dźwiękowy ją przewyższa, przede wszystkim ze względu na czysty blask ścieżki dźwiękowej. Na końcu każdego poziomu masz okazję cieszyć się nową, fenomenalną piosenką, a piękno polega na tym, że każda z tych piosenek staje się stałym dodatkiem do playlisty radiowej w Mind Place, umożliwiając ponowne odwiedzanie i rozkoszuj się nimi później. W ramach rozgrywki będziesz miał także zaszczyt cieszyć się arcydziełami rock'n'rolla zespołu Old Gods of Asgard, którego piosenki są po prostu niezwykłe.

Dbałość o szczegóły dźwięków otoczenia, niesamowitej muzyki i efektów broni nie ma sobie równych, wspólnie wzmacniając i tak już wyjątkową atmosferę.

Zaryzykowałbym stwierdzenie, że gdyby nie napotkany błąd psujący grę, byłaby to gra bezbłędna technicznie – jestem pewien, że podzielacie tę opinię, ponieważ prawdopodobnie te problemy zostały już rozwiązane.

Wniosek

Biorąc pod uwagę wszystkie jego mocne strony i jedynie kilka drobnych niedociągnięć, śmiało mogę stwierdzić, że Alan Wake 2 jest jedną z wyróżniających się premier tego roku. Każda chwila poświęcona grze będzie niewątpliwie dobrze wykorzystana.

Dzięki wyjątkowej narracji, niezwykle realistycznej grafice i dźwiękowi oraz niezwykle przyjemnej rozgrywce, ośmielę się stwierdzić, że Alan Wake 2 jest najlepszą grą Remedy w dotychczasowej historii – co jest godnym uwagi osiągnięciem, biorąc pod uwagę kaliber gier dostarczonych przez Remedy. Podsumowując, pozostaje mi tylko powiedzieć jedno: wyruszcie w przygodę z Alanem Wake 2 i cieszcie się każdą chwilą, bo zapewniam Was, że się nie zawiedziecie.